วันเสาร์ที่ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2552

Leave Employee / 2 / attitude guide book


หลังจากที่มีโอกาสได้เรียนในสาขาวิศกรรมไฟฟ้า คณะวิศวกรรมศาสตร์ สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง
เนื่องด้วยการที่ตัวเองมาจากสังคมชนบท เป็นลูกเกษตรกร ตอนอยู่ต่างจังหวัดก็ยังไม่ค่อยจะมีโอกาสได้เข้าไปขลุกหรือสัมผัสกับชีวิตในเมืองสักเท่าไหร่ทำให้ตอนที่เรียนอยู่ปี1 ปี 2 ต้องใช้เวลาปรับตัวค่อนข้างเยอะ
ชีวิตจึงหมกมุ่นอยู่กับหนังสือเรียนวิชาต่างๆ ด้วยความที่ถูกปลูกฝังมาว่าต้องเรียนให้ได้เกรดเยอะๆ จบแล้วจะได้ได้งานทำในบริษัทใหญ่ๆ ดีๆ เงินเดือนเยอะๆ
ต่อเมื่อสักประมาณปี 3 ก็เริมมีความสนใจในหนังสือ ที่มากกว่าตำราเรียน
จำได้ว่าหนังสือเล่มแรกที่ซื้อคือ "การบริหารงานด้วยกลยุทธ์สามก๊ก" ของบุญศักดิ์ แสงระวี ที่ซื้อมาจากงานสัปดาห์หนังสือที่จัดขึ้นในมหาลัย
หลังจากลองอ่านได้ไม่กี่บท ก็ทำเอา "งงเป็นไก่ตาแตก" เนื่องจากตัวเองไม่มีความรู้ประวัติ สามก๊กมาก่อนเลย และที่ซื้อมาก็เพราะอยากรู้เรื่องสามก๊ก มากกว่าการบริหาร เลยอันตธานต้องวางไป อ่านไม่จบ...

วันพฤหัสบดีที่ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2552

Leave Employee / 1 / background


วันนี้จะขอเขียนเรื่องที่มีความตั้งใจอยู่ และคิดว่าเพื่อนๆ หลายคนเองก็คงมี หรืออาจจะเคยมีความฝันเดียวกันนี้
ความฝันและความตั้งใจที่ว่า ก็คือ ...


" การได้เป็นนายตัวเอง "

การได้เป็นนายตัวเอง หรือจะกล่าวให้แคบลงไปอีกหน่อยก็คือการได้เป็นเจ้าของธุรกิจ หรือมีกิจการเป็นของตัวเอง นั่นเอง

แล้วชีวิตลูกจ้างที่ไม่ได้มีต้นทุนชีวิตมาจากไหนหละ?

ชีวิตผมโชคดีที่ได้เกิดมาในครอบครัวทีอบอุ่น พ่อแม่ให้โอกาสกับลูกๆทุกคนเต็มที่ ให้ได้ทำในสิ่งที่แต่ละคนอยากเป็น และฝันอยากไขว่คว้า...
พ่อแม่ผมนั้นเป็นชาวนา ปู่ย่าตายายก็เป็นชาวนา แต่เป็นชาวนาที่เต็มเปรี่ยมไปด้วยความรัก ความอบอุ่นให้กับลูกๆ หลานๆ
ผมเองจึงไม่ได้มีทุนรอนอะไรมาจากไหน ต้นทุนทางสังคมจึงถือว่าไม่สูง หรือเรียกได้ว่า " แทบไม่มีเลย " ก็ว่าได้...

เอาหละ...
ผมเชื่อว่า ไม่ใช่จะมีเพียงผมคนเดียวหรอก ที่มีพื้นหลังพื้นเพอย่างที่กล่าวมา
หรืออย่างน้อยๆ ก็คงหลายต่อหลายคนที่มีความเป็นมาคล้ายกันกับผม

ชีวิตผมเกิดในวิถีชิวิตในชนบท จบประถม 6 ก็จากโรงเรียนประจำหมู่บ้าน จำได้ว่าสมัยประถมยังเดินเท้าเปล่าไปโรงเรียนก็เคย จักรยานเพิ่งจะมีตอนหลัง ส่วนชั้นมัธยมผมก็เรียนโรงเรียนประจำอำเภอ โชคดีที่เป็นคนเรียนเก่งเมื่อเทียบกับเพื่อนร่วมรุ่นด้วยกัน จบมัธยม 6 ได้เกรดเฉลี่ย GPA สูงที่สุดของโรงเรียน จึงทำให้มีโอกาสได้รับโควต้าเรียนต่อ " วิศวะลาดกระบัง " (ช่างเป็นคนโชคดีอะไรขนาดนี้ คริ คริ )

การได้มีโอกาศเรียนที่คณะวิศวะลาดกระบัง ทำให้ผมได้เปิดโลก จากโลกที่อาจจะเรียกได้ว่า " โลกกว้างใหญ่ภายใต้ใบกะลา "
ได้พบกับคามหลากหลายของผู้คน และความคิด และที่นี่เอง...
... ที่ที่ผมเริ่มมีความคิดที่อยากจะเป็น " เจ้าของธุรกิจ "