วันนี้จะขอเขียนเรื่องที่มีความตั้งใจอยู่ และคิดว่าเพื่อนๆ หลายคนเองก็คงมี หรืออาจจะเคยมีความฝันเดียวกันนี้
ความฝันและความตั้งใจที่ว่า ก็คือ ...
" การได้เป็นนายตัวเอง "
การได้เป็นนายตัวเอง หรือจะกล่าวให้แคบลงไปอีกหน่อยก็คือการได้เป็นเจ้าของธุรกิจ หรือมีกิจการเป็นของตัวเอง นั่นเอง
แล้วชีวิตลูกจ้างที่ไม่ได้มีต้นทุนชีวิตมาจากไหนหละ?
ชีวิตผมโชคดีที่ได้เกิดมาในครอบครัวทีอบอุ่น พ่อแม่ให้โอกาสกับลูกๆทุกคนเต็มที่ ให้ได้ทำในสิ่งที่แต่ละคนอยากเป็น และฝันอยากไขว่คว้า...
พ่อแม่ผมนั้นเป็นชาวนา ปู่ย่าตายายก็เป็นชาวนา แต่เป็นชาวนาที่เต็มเปรี่ยมไปด้วยความรัก ความอบอุ่นให้กับลูกๆ หลานๆ
ผมเองจึงไม่ได้มีทุนรอนอะไรมาจากไหน ต้นทุนทางสังคมจึงถือว่าไม่สูง หรือเรียกได้ว่า " แทบไม่มีเลย " ก็ว่าได้...
เอาหละ...
ผมเชื่อว่า ไม่ใช่จะมีเพียงผมคนเดียวหรอก ที่มีพื้นหลังพื้นเพอย่างที่กล่าวมา
หรืออย่างน้อยๆ ก็คงหลายต่อหลายคนที่มีความเป็นมาคล้ายกันกับผม
ชีวิตผมเกิดในวิถีชิวิตในชนบท จบประถม 6 ก็จากโรงเรียนประจำหมู่บ้าน จำได้ว่าสมัยประถมยังเดินเท้าเปล่าไปโรงเรียนก็เคย จักรยานเพิ่งจะมีตอนหลัง ส่วนชั้นมัธยมผมก็เรียนโรงเรียนประจำอำเภอ โชคดีที่เป็นคนเรียนเก่งเมื่อเทียบกับเพื่อนร่วมรุ่นด้วยกัน จบมัธยม 6 ได้เกรดเฉลี่ย GPA สูงที่สุดของโรงเรียน จึงทำให้มีโอกาสได้รับโควต้าเรียนต่อ " วิศวะลาดกระบัง " (ช่างเป็นคนโชคดีอะไรขนาดนี้ คริ คริ )
การได้มีโอกาศเรียนที่คณะวิศวะลาดกระบัง ทำให้ผมได้เปิดโลก จากโลกที่อาจจะเรียกได้ว่า " โลกกว้างใหญ่ภายใต้ใบกะลา "
ได้พบกับคามหลากหลายของผู้คน และความคิด และที่นี่เอง...
... ที่ที่ผมเริ่มมีความคิดที่อยากจะเป็น " เจ้าของธุรกิจ "
ความฝันและความตั้งใจที่ว่า ก็คือ ...
" การได้เป็นนายตัวเอง "
การได้เป็นนายตัวเอง หรือจะกล่าวให้แคบลงไปอีกหน่อยก็คือการได้เป็นเจ้าของธุรกิจ หรือมีกิจการเป็นของตัวเอง นั่นเอง
แล้วชีวิตลูกจ้างที่ไม่ได้มีต้นทุนชีวิตมาจากไหนหละ?
ชีวิตผมโชคดีที่ได้เกิดมาในครอบครัวทีอบอุ่น พ่อแม่ให้โอกาสกับลูกๆทุกคนเต็มที่ ให้ได้ทำในสิ่งที่แต่ละคนอยากเป็น และฝันอยากไขว่คว้า...
พ่อแม่ผมนั้นเป็นชาวนา ปู่ย่าตายายก็เป็นชาวนา แต่เป็นชาวนาที่เต็มเปรี่ยมไปด้วยความรัก ความอบอุ่นให้กับลูกๆ หลานๆ
ผมเองจึงไม่ได้มีทุนรอนอะไรมาจากไหน ต้นทุนทางสังคมจึงถือว่าไม่สูง หรือเรียกได้ว่า " แทบไม่มีเลย " ก็ว่าได้...
เอาหละ...
ผมเชื่อว่า ไม่ใช่จะมีเพียงผมคนเดียวหรอก ที่มีพื้นหลังพื้นเพอย่างที่กล่าวมา
หรืออย่างน้อยๆ ก็คงหลายต่อหลายคนที่มีความเป็นมาคล้ายกันกับผม
ชีวิตผมเกิดในวิถีชิวิตในชนบท จบประถม 6 ก็จากโรงเรียนประจำหมู่บ้าน จำได้ว่าสมัยประถมยังเดินเท้าเปล่าไปโรงเรียนก็เคย จักรยานเพิ่งจะมีตอนหลัง ส่วนชั้นมัธยมผมก็เรียนโรงเรียนประจำอำเภอ โชคดีที่เป็นคนเรียนเก่งเมื่อเทียบกับเพื่อนร่วมรุ่นด้วยกัน จบมัธยม 6 ได้เกรดเฉลี่ย GPA สูงที่สุดของโรงเรียน จึงทำให้มีโอกาสได้รับโควต้าเรียนต่อ " วิศวะลาดกระบัง " (ช่างเป็นคนโชคดีอะไรขนาดนี้ คริ คริ )
การได้มีโอกาศเรียนที่คณะวิศวะลาดกระบัง ทำให้ผมได้เปิดโลก จากโลกที่อาจจะเรียกได้ว่า " โลกกว้างใหญ่ภายใต้ใบกะลา "
ได้พบกับคามหลากหลายของผู้คน และความคิด และที่นี่เอง...
... ที่ที่ผมเริ่มมีความคิดที่อยากจะเป็น " เจ้าของธุรกิจ "
ยินดีด้วยกับเถ้าแก่น้อยคนต่อไปจ้ะ
ตอบลบ